معرفی فیلم کشتارگاه

فیلم «کشتارگاه»، اثری دلنشین و در عین حال تکان دهنده از عباس امینی، مخاطب را به سفری پر تعلیق در دل جامعه ای می برد که معضلات اقتصادی آن، سایه ای سنگین بر زندگی افراد انداخته است. این فیلم به خوبی توانسته است لایه های پنهان یک جنایت را با پیچیدگی های روابط انسانی در هم آمیزد و تجربه ای عمیق از تماشای یک درام اجتماعی-جنایی را ارائه دهد. «کشتارگاه» روایتگر تلاش های یک جوان برای رهایی از شرایط موجود است که ناخواسته او را به ورطه های خطرناکی سوق می دهد.

ورود به دنیای «کشتارگاه» عباس امینی، بیننده را با داستانی مواجه می سازد که از همان ابتدا، حس کنجکاوی و تعلیق را در او برمی انگیزد. این فیلم، با تمرکز بر مسائل اجتماعی و اقتصادی روز، جایگاه ویژه ای در سینمای ایران پیدا کرده و اکران آنلاین آن فرصتی را برای علاقه مندان فراهم آورده تا به تماشای این اثر بنشینند. این مقاله در نظر دارد تا با ارائه جزئیات کامل، تحلیلی جامع از این فیلم ارائه دهد و مخاطب را با ابعاد مختلف آن آشنا سازد.

شناسنامه فیلم کشتارگاه: اطلاعات کلیدی اثر

فیلم «کشتارگاه» (Slaughterhouse)، چهارمین اثر سینمایی عباس امینی، کارگردان آبادانی است که پیش از این با ساخت فیلم های تجربی و مستقل، توانایی خود را در روایت داستان هایی با پس زمینه اجتماعی به اثبات رسانده بود. «کشتارگاه» اما گامی متفاوت در کارنامه این فیلمساز محسوب می شود؛ اثری که با رویکردی داستان محور و فضایی جنایی-اجتماعی، مخاطبان گسترده تری را هدف قرار داده است.

این فیلم در ژانر درام، جنایی و اجتماعی قرار می گیرد و با پرداختن به موضوعات حساس و چالش برانگیز جامعه، تلاش می کند تا تصویری واقع گرایانه از تأثیرات ناهنجاری های اقتصادی بر زندگی افراد ارائه دهد. «کشتارگاه» در سال ۱۳۹۸ تولید و برای نخستین بار در سی وهشتمین جشنواره فیلم فجر در بخش نگاه نو به نمایش درآمد. پس از آن، اکران آنلاین آن فرصتی را برای تماشاگران فراهم آورد تا بدون نیاز به پرده سینما، به تماشای این اثر بپردازند.

بازیگران اصلی این فیلم، حضورهای درخشانی را رقم زده اند که هر یک به نوبه خود، به عمق و باورپذیری شخصیت ها افزوده اند:

• امیرحسین فتحی در نقش اصلی «امیر»، جوانی که درگیر وقایع می شود.
• مانی حقیقی در نقش «متولی»، صاحب کشتارگاه و شخصیتی با ابعاد پیچیده.
• باران کوثری با حضوری تأثیرگذار در نقشی کلیدی.
• حسن پورشیرازی در نقش «عبد»، نگهبان پیر کشتارگاه که بار عاطفی زیادی بر دوش اوست.

دیگر عوامل کلیدی فیلم نیز در خلق این اثر نقش مهمی داشته اند. فیلمنامه «کشتارگاه» توسط عباس امینی و حسین فرخ زاده به نگارش درآمده است. مدیریت فیلمبرداری و تدوین نیز به ترتیب بر عهده اشکان اشکانی و سارا آهنی بوده که در کنار موسیقی تأثیرگذار، به فضاسازی و ریتم فیلم کمک شایانی کرده اند. «کشتارگاه» با مدت زمان تقریبی ۹۰ دقیقه، قصه ای پرکشش را روایت می کند و بیننده را تا پایان با خود همراه می سازد.

سفری به قلب تاریکی: خلاصه داستان فیلم کشتارگاه

فیلم «کشتارگاه» از همان لحظات نخست، مخاطب را به درون دنیایی پر از ابهام و تعلیق پرتاب می کند؛ جایی که سرنوشت افراد با وقایع غیرمنتظره گره می خورد. این روایت پرالتهاب، تماشاگر را به سفری دلهره آور می برد که در هر پیچ و خم آن، لایه های جدیدی از یک جنایت پدیدار می شود.

آغاز پرده اول: جنایت در پس زمینه اقتصاد بیمار

داستان با کشف سه جسد در یک کشتارگاه متروک در دل شب آغاز می شود. «عبد»، نگهبان پیر کشتارگاه (با بازی حسن پورشیرازی)، در اوج درماندگی و ترس، از پسرش «امیر» (با نقش آفرینی امیرحسین فتحی) که به تازگی پس از یک مهاجرت ناموفق از فرانسه دیپورت شده و به ایران بازگشته، درخواست کمک می کند. اصرار «متولی»، صاحب کشتارگاه (با بازی مانی حقیقی)، بر پنهان کردن این اجساد و سر به نیست کردن آن ها، امیر را در موقعیتی دشوار قرار می دهد. متولی و عبد ادعا می کنند که این سه نفر کارگرانی بی کس وکار بوده اند که احتمالا در سردخانه برای استعمال مواد مخدر حبس شده و جان باخته اند. امیر، با وجود تردیدهایی که دارد، با کمک پدر و متولی، جنازه ها را جابه جا و دفن می کند، غافل از آنکه این اقدام، او را وارد مسیری بی بازگشت خواهد کرد.

گره گشایی و پرده برداری از ابعاد پنهان

امیر که تصور می کند با پنهان کردن اجساد، ماجرا به پایان رسیده است، با ورود ناگهانی دختر و پسر جوانی که برای یافتن پدر و پسرعموهای خود به تهران و کشتارگاه آمده اند، کنترل اوضاع را از دست می دهد. این اتفاق، او را ناچار می کند تا برای مدیریت بحران، بیش از پیش به متولی نزدیک شود. همین نزدیکی، به تدریج ابعاد جدیدی از فعالیت های متولی را برای امیر و تماشاگر آشکار می کند؛ فعالیت هایی که فراتر از کارهای کشتارگاهی و دامی است و ارتباط عمیقی با اختلالات ارزی و مسائل اقتصادی روز جامعه دارد. بیننده همراه با امیر، گام به گام با دنیایی آشنا می شود که در آن، سوداگری و طمع، زندگی انسان ها را به بازی می گیرد.

تذکر و حفظ هیجان

برای حفظ تعلیق و هیجان تماشای فیلم «کشتارگاه»، از روایت کامل و اسپویل پایان داستان خودداری می شود. تجربه تماشای فیلم به بیننده اجازه می دهد تا خود با پیچیدگی ها و سرنوشت شخصیت ها مواجه شود و گره های داستانی را به تدریج کشف کند. هدف این بخش، تنها فراهم آوردن مقدمه ای جذاب برای ورود به دنیای تاریک و پنهان این اثر سینمایی است.

موشکافی کشتارگاه: از نقاط قوت تا چالش ها

تماشای فیلم «کشتارگاه» یک تجربه سینمایی قابل تأمل است که نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد. این اثر، در میان انبوه تولیدات سینمای ایران، با رویکردی متفاوت و جسورانه، تلاش کرده تا داستانی جنایی-اجتماعی را با پس زمینه ای از معضلات اقتصادی روز جامعه روایت کند. در این بخش، به بررسی عمیق تر جنبه های مختلف فیلم می پردازیم تا درک کامل تری از ساختار و پیام آن به دست آوریم.

درخشش هایی در بطن روایت: نقاط قوت فیلم

«کشتارگاه» با ویژگی های منحصر به فرد خود، توانسته است توجه برخی منتقدان و مخاطبان را به خود جلب کند. این نقاط قوت، تجربه ی تماشایی اثر را ارتقاء بخشیده و آن را از بسیاری فیلم های متوسط متمایز می سازد.

ساختار داستانی متفاوت و تأثیرگذار

یکی از برجسته ترین ویژگی های «کشتارگاه»، رویکرد نوین آن در داستان گویی است. فیلم با آغاز و پایانی فکرشده، بیننده را از همان ابتدا درگیر موقعیت محوری می کند. برخلاف بسیاری از آثار جنایی که بر چگونگی وقوع جرم تمرکز دارند، «کشتارگاه» در همان بیست دقیقه ابتدایی، گره اصلی معمای مرگ را می گشاید و به جای ایجاد تعلیق پیرامون قاتل کیست؟، تمرکز را به چرایی وقوع جنایت و دلایل پنهان پشت آن معطوف می سازد. این راهبرد، به داستان اجازه می دهد تا فضایی گسترده تر برای پرداختن به خطوط روایی فرعی و مضامین عمیق تر اجتماعی بیابد. این شیوه ی روایت، بیننده را وادار می کند تا به جای صرفاً پیگیری یک معمای جنایی، به ریشه های اجتماعی و انسانی وقایع بیندیشد و با لایه های پنهان تر داستان درگیر شود.

عمق شخصیت پردازی امیر و انعکاس جامعه

شخصیت «امیر» که نقش اصلی فیلم را بر عهده دارد، به گونه ای طراحی شده که بیننده می تواند به خوبی با او همذات پنداری کند. او جوانی از جنوب شهر است با گذشته ای دشوار، شامل تجربه زندان و پناهندگی ناموفق در اروپا و سپس دیپورت شدن به ایران. امیر، سرخوده و عاصی، در جستجوی فرصتی برای رسیدن به پول و اثبات خود است، و همین او را به سمت انجام هر کاری سوق می دهد. این ویژگی ها، امیر را به نمونه ای قابل درک از جوانان جامعه امروز ایران تبدیل می کند که در میان مشکلات اقتصادی و اجتماعی، به دنبال راهی برای بقا و پیشرفت هستند. توداری و احتیاط امیر در موقعیت های حساس، با وجود سابقه خلافکاری، ابعاد پیچیده ای به شخصیت او می بخشد و باعث می شود که بیننده نه تنها با او همراه شود، بلکه درک عمیق تری از چالش های پیش روی او پیدا کند. او نمادی از قربانیان شرایط سخت است که در گرداب دنیای بی رحم گرفتار می آید.

هنرمندی بازیگران: از امیرحسین فتحی تا حسن پورشیرازی

یکی از نقاط قوت undeniable «کشتارگاه»، بازی های درخشان بازیگران آن است. امیرحسین فتحی، با ظرافت و توانایی، از پس ایفای نقش امیر برآمده و توانسته است توداری و رنج درونی شخصیت را به خوبی به تصویر بکشد. حضور او در نقش اصلی، انتخابی هوشمندانه برای فیلم بوده و بیننده را به آینده ای روشن تر برای این بازیگر امیدوار می سازد. اما ستاره بی چون وچرای فیلم، بدون شک حسن پورشیرازی در نقش «عبد» است. او با حضوری تمام قد و بازی ای به غایت اندازه و درست، از همان سکانس های ابتدایی، بیننده را مدهوش هنرنمایی خود می کند. بازی پورشیرازی، وزنه سنگینی در برابر کاستی های احتمالی فیلمنامه است و نشان می دهد که او بی شک از ماندگارترین چهره های سینمای ایران محسوب می شود، حتی اگر کمتر قدر دیده باشد. بازی مانی حقیقی و باران کوثری نیز به کیفیت کلی فیلم افزوده است.

«کشتارگاه» با رویکرد نوین خود در داستان گویی و تمرکز بر چرایی جنایت، توانسته است لایه های پنهان اجتماع را در دل یک درام جنایی به نمایش بگذارد و با بازی های درخشان، به ویژه از سوی حسن پورشیرازی و امیرحسین فتحی، تجربه ای عمیق از تماشای فیلم را برای بیننده فراهم آورد.

تصویرسازی و فضاسازی: آینه ای از خشونت پنهان

«کشتارگاه» از نظر بصری نیز حرف های زیادی برای گفتن دارد. کارگردان با بهره گیری هوشمندانه از لوکیشن های خاص و بکر، همچون فضای سرد و بی روح کشتارگاه و محوطه های بیابانی جنوب، توانسته است قاب های زیبا و چشم نوازی را ثبت کند. این تصاویر صرفاً جنبه زیبایی شناختی ندارند، بلکه کارکرد دراماتیک نیز پیدا می کنند و در فضاسازی کلی فیلم نقش مهمی ایفا می کنند. نماهایی از لاشه های سلاخی شده و گله گوسفندان در کنار آدم ها، به خوبی حس خشونت و بی رحمی را به بیننده القا می کند و فضایی شبیه به یک جنگل را به تصویر می کشد؛ جایی که قانون بقا بر هر چیز دیگری ارجحیت دارد. حتی نماهای استعاری از تلالو آفتاب فرورونده بر نیزارهای جنوب نیز به این فضاسازی کمک کرده و تأثیر عاطفی و بصری فیلم را دوچندان می سازد.

پژواک جامعه: پرداختن به معضلات اقتصادی

یکی از مهم ترین ابعاد «کشتارگاه»، پرداختن به مسائل اجتماعی و اقتصادی روز ایران است. فیلم به خوبی نشان می دهد که چگونه اختلالات ارزی و طمع سود بیشتر در یک اقتصاد بیمار، می تواند افراد را به سمت انجام کارهای خلاف و جنایت کارانه سوق دهد. این اثر، روایتی ساده اما تلخ از اتفاقاتی است که در پی جنگ قدرت و انحصارطلبی در جامعه رخ می دهد و چگونه افراد، ناخواسته درگیر ماجراهایی می شوند که زندگی شان را دستخوش تغییرات اساسی می کند. این بُعد اجتماعی، به فیلم عمق و اعتبار می بخشد و آن را به آینه ای از واقعیت های تلخ جامعه تبدیل می سازد.

سایه هایی بر پیکره فیلم: نقاط ضعف و ابهامات

با وجود نقاط قوت برجسته، «کشتارگاه» نیز مانند بسیاری از آثار سینمایی، با چالش ها و کاستی هایی در فیلمنامه و اجرا مواجه است که گاهی از کیفیت کلی تجربه تماشای آن می کاهد. این نقاط ضعف، از سوی منتقدان نیز مطرح شده و به بحث های زیادی دامن زده است.

گسست های روایی و ابهامات منطقی

فیلم در بخش هایی از قصه گویی، دچار حفره های منطقی و ابهاماتی می شود که می تواند بیننده را گیج کند. سیر وقایع گاهی اوقات آن قدر طبیعی پیش نمی رود و تصمیمات برخی شخصیت ها بدون پیش زمینه و توجیه کافی به نظر می رسد. این گسست ها، به ویژه در نیمه دوم فیلم، نمود بیشتری پیدا می کنند و باعث می شوند که تماشاگر نتواند به طور کامل با منطق داستان ارتباط برقرار کند. این مسئله بر اعتبار روایت تأثیر می گذارد و گاهی از باورپذیری آن می کاهد.

ریتم و جریان روایت: کندی و از دست دادن تمرکز

یکی از انتقاداتی که به «کشتارگاه» وارد شده، کندی روند وقایع است، به ویژه در نیمه دوم فیلم. گاهی اوقات، صحنه ها بدون دلیل طولانی می شوند و این امر می تواند بیننده را دچار کسالت کند. علاوه بر این، فیلم از میانه راه، گاهی تمرکز روایی خود را از دست می دهد. خرده روایت های آشفته زیادی به قصه اضافه می شوند که نه تنها به سرانجام دراماتیکی نمی رسند، بلکه از خط اصلی روایت دور می شوند. این مضمون زدگی و پراکندگی، باعث می شود که فیلم نتواند پیام اصلی خود را به خوبی منتقل کند و بیننده را از درگیری عمیق با داستان بازمی دارد.

ابهام در هویت: شخصیت پردازی های ناقص

شخصیت پردازی برخی کاراکترها، به ویژه «متولی»، از دیگر نقاط ضعف فیلم محسوب می شود. متولی گاهی یک تولیدکننده شرافتمند در بازار پرنوسان ارز و گاهی یک قاچاقچی بی رحم است. این تغییرات بدون توجیه کافی و ابهام در انگیزه ها و تصمیمات او، باعث می شود که بیننده نتواند ماهیت واقعی این شخصیت را درک کند. شرکای او نیز اهداف مشخصی ندارند. همین ابهام، به شخصیت اصلی فیلم، «امیر»، نیز سرایت می کند. تصمیم نهایی امیر برای بیننده با قطعیت همراه نیست و معلوم نمی شود که او برای رهایی خودش قاتل را لو می دهد یا از سر دلسوزی برای خانواده قربانیان. این فقدان عمق در شخصیت پردازی، باعث می شود که کاراکترها قضا و قدری از آب درآیند و منطق دنیای داستانی «کشتارگاه» برای بیننده قابل درک نباشد.

پایان بندی معلق و سؤال برانگیز

پایان فیلم و سرانجام «متولی» نیز از نقاط بحث برانگیز «کشتارگاه» است. با وجود اینکه بیننده حقیقت ماجرا و قاتل را می شناسد، اما چینش حوادث به گونه ای است که هیچ کدام از شخصیت ها از واقعیت اطلاع پیدا نمی کنند، و این امر باعث می شود پایان بندی چندان با منطق روایی جور درنیاید. سوالاتی درباره سرنوشت شخصیت ها، به ویژه امیر، بی جواب می ماند. آیا امیر به متولی دیگری تبدیل می شود یا این دنیا را پشت سر می گذارد؟ این ابهامات، پایان فیلم را برای برخی بینندگان ناامیدکننده می سازد و حس عدم رضایت را در آن ها برمی انگیزد.

بازنمایی جنوب و چالش های فرهنگی

با اینکه کارگردان خود اهل جنوب است و شناخت عمیقی از فرهنگ و سنت این منطقه دارد، اما برخی منتقدان معتقدند که فیلم در بازنمایی فرهنگ مردم جنوب کشور، به نمایش یک طرفه خشونت و جنایت محض روی آورده و نتوانسته حس سمپاتی مخاطب را در برقراری ارتباط با قربانیان برانگیزد. جغرافیای بکر منطقه نیز، با وجود زیبایی های بصری، بازتاب عمیقی در روایت ندارد. این نگاه یک طرفه و بی تعادل، می تواند تصویری ناقص از فرهنگ غنی جنوب ارائه دهد و از عمق اجتماعی فیلم بکاهد.

بازتاب ها و نگاه منتقدان: «کشتارگاه» در صحنه سینما

فیلم «کشتارگاه» در سی وهشتمین جشنواره فیلم فجر (بهمن ماه ۱۳۹۸) در بخش نگاه نو به نمایش درآمد، اما در سایه آثار پر سر و صداتر آن دوره، کمتر مورد توجه قرار گرفت و به نوعی زیر سایه ماند. بسیاری از منتقدان در آن زمان، فیلم را اثری با ریتم کند ارزیابی کردند و از پرداخت ناقص شخصیت ها گله مند بودند. این واکنش های اولیه، نشان می داد که فیلم با چالش هایی در برقراری ارتباط با عموم مخاطبان و حتی برخی اهالی سینما مواجه است.

علی نعیمی، منتقد سینما، «کشتارگاه» را «فیلم زمانه خویش» خواند و آن را روایتی از جنایت در لابه لای زرق وبرق دلار و جامعه ای دانست که انسانیت در آن میان حواله های ارزی خریدوفروش می شود. او معتقد بود که تماشای این فیلم می تواند یک هشدار جدی به مردمان باشد و از بازی درخشان امیرحسین فتحی تمجید کرد و آن را اطمینان بخش برای آینده سینمای ایران دانست.

بهمن عبدالهی، «کشتارگاه» را به عنوان فیلم اول (اشاره به نخستین تجربه عباس امینی در فیلمسازی جریان اصلی با بازیگران حرفه ای) یک گام خوب قلمداد کرد، اما آن را اثری بی عیب و نقص ندانست. او مشکل اصلی را در عدم پرداخت ریشه ای و عمیق به معضلات اقتصادی و عدم ارائه یک داستان جذاب دانست و صحنه های طولانی و کسل کننده را از نقاط ضعف فیلم برشمرد.

مریم قربانی نیا، به سادگی روایت و تلخی اتفاقات در پی وجود اقتصاد بیمار در جامعه اشاره کرد. او معتقد بود که فیلم نشان می دهد چگونه افراد برای طمع سود بیشتر، دست به کارهای خلاف می زنند و بازی خوب بازیگران و کارگردانی قابل قبول را از نقاط قوت فیلم دانست.

امین مبینی، آغاز و پایان «کشتارگاه» را فکر شده دانست و تلاش سازندگان برای ایجاد تعلیق پیرامون چرایی قتل را ارزشمند قلمداد کرد. با این حال، او نیز به کندی روایت و انحرافات بی دلیل از اصل ماجرا اشاره و شخصیت پردازی را مشکل جدی فیلم دانست. اما تصویربرداری چشم نواز و انتخاب مناسب بازیگران، به ویژه امیرحسین فتحی، را از نکات مثبت فیلم برشمرد.

بهنام شریفی، معتقد بود که فیلم داستانش را تا میانه به خوبی پیش می برد و الگوی روایی آن تحت تأثیر «دایره مینا»ی مهرجویی است. او نیز به مضمون زدگی به عنوان مشکل اصلی فیلم، مانند بسیاری از آثار جشنواره آن سال، اشاره کرد و بیان داشت که فیلم از میانه تمرکز روایی خود را از دست می دهد.

سید آریا قریشی، از اینکه فیلم برخلاف اکثر آثار ایرانی بیننده را به سرعت درگیر موقعیت محوری می کند، استقبال کرد، اما در نهایت فیلم را خسته کننده یافت. به عقیده او، علت این خستگی، به حاشیه رفتن موقعیت اولیه و تمرکز بیش از حد بر نمایش شلوغی و دلارفروشی و بحث های مرتبط با افزایش قیمت ارز بود که تا زمانی که به موقعیت اصلی وصل نشدند، برای تماشاگر کسل کننده بودند.

به طور کلی، «کشتارگاه» در بهترین حالت، یک درام متوسط ارزیابی شد. اثری که چندان جاه طلبانه ساخته نشده و نقص های مختلفی را می توان در آن یافت. با این حال، چندین المان در آن وجود دارد که این فیلم را نسبت به انبوه تولیدات میان مایه سینمای ایران متمایز می کند؛ عناصری که تجربه تماشای آن را واجد ارزش می سازند و به آن کمک می کنند تا حتی در اکران آنلاین نیز به عنوان یک محصول سرگرم کننده و قابل قبول، جایگاه خود را پیدا کند.

«کشتارگاه» با وجود نقدهایی درباره ریتم و شخصیت پردازی، از نگاه منتقدان به عنوان اثری جسورانه و اجتماعی با بازی های درخشان و فضاسازی مؤثر مورد توجه قرار گرفت که تصویری تأمل برانگیز از تأثیر اقتصاد بیمار بر زندگی افراد ارائه می دهد.

نتیجه گیری: یک تجربه متوسط اما متمایز و قابل تأمل

فیلم «کشتارگاه» ساخته عباس امینی، با تمام فراز و نشیب های خود، یک تجربه سینمایی قابل تأمل است که تلاش می کند در ژانر درام جنایی-اجتماعی، حرف های جدیدی برای گفتن داشته باشد. این فیلم با هوشمندی، آغاز و پایانی فکر شده را برای روایت خود برگزیده و با شجاعت، گره اصلی داستان را در همان ابتدا می گشاید تا مخاطب را به چرایی وقوع جنایت سوق دهد، نه صرفاً چگونگی آن. این رویکرد، در کنار تصویرسازی چشم نواز از لوکیشن های جنوب و فضاسازی هایی که به خوبی حس خشونت و بی رحمی را القا می کنند، «کشتارگاه» را از بسیاری از آثار مشابه متمایز می سازد.

درخشش بازیگران، به ویژه امیرحسین فتحی در نقش «امیر» که جوانی از دل جامعه ای رنج دیده را به تصویر می کشد و حسن پورشیرازی با نقش آفرینی بی نظیرش، از نقاط قوت برجسته ای هستند که تجربه تماشای این فیلم را دلنشین تر می کنند. «کشتارگاه» به خوبی توانسته است معضلات اقتصادی و تأثیرات مخرب آن بر زندگی افراد و وقوع جنایت را در پس زمینه ای از وقایع پرتعلیق روایت کند.

با این حال، فیلم از چالش هایی نیز رنج می برد؛ از جمله برخی حفره های منطقی و گسست های روایی، کندی ریتم به ویژه در نیمه دوم، و ابهام در شخصیت پردازی برخی کاراکترها که می تواند درک کامل انگیزه های آن ها را برای بیننده دشوار سازد. پایان بندی فیلم نیز با وجود داشتن عنصری از فکر شدگی، پرسش هایی را بی پاسخ می گذارد که ممکن است برای برخی مخاطبان رضایت بخش نباشد. نقدها و بازتاب های منتقدان نیز گواهی بر این نکات است؛ جایی که «کشتارگاه» در جشنواره فجر، با وجود ویژگی های متمایزش، نتوانست به اندازه آثار پرسروصداتر مورد توجه قرار گیرد.

در نهایت، می توان «معرفی فیلم کشتارگاه» را به عنوان یک اثر سینمایی متوسط رو به بالا توصیف کرد که با وجود کاستی هایش، جنبه های مثبتی دارد که تماشای آن را ارزشمند می سازد. اگر به درام های جنایی با پس زمینه اجتماعی عمیق علاقه مند هستید و مایلید فیلمی را تماشا کنید که شما را به تفکر درباره ریشه های معضلات جامعه وادار کند، «کشتارگاه» می تواند انتخاب مناسبی باشد. این فیلم، در کلیت خود، دعوت نامه ای است برای دیدن واقعیت هایی تلخ که در پس کوچه های شهرها پنهان شده اند و در نهایت، اثری است که می تواند تأمل برانگیز باشد و ساعاتی از تماشای آن شما را درگیر دنیای پرتلاطم خود کند.